فرد چگونه به عارضه مقاومت به انسولین دچار می‌شود؟

آفتاب‌‌نیوز :

قند یا گلوکز در شراطی طبیعی پس از گوارش و تجزیه غذایی که می‌خوریم، وارد جریان خون می‌شود. غده لوزالمعده هورمون انسولین را تولید می‌کند که امکان ورود قند خون را به سلول‌های عضلانی، چربی و کبدی فراهم می‌کند و به این ترتیب قند می‌توان در این سلول‌ها برای تامین انرژی استفاده یا برای مصارف بعدی ذخیره شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اما هنگامی که فرد دچار مقاومت به انسولین است، این فرآیند دچار اختلال می‌شود.

انسولین را می‌توان به عنوان «کلیدی» فرض کرد که در سلول‌ها را می‌گشاید و اجاز می‌دهند قند یا گلوکز وارد آن‌ها شود.

هنگامی که فرد مقاومت به انسولین دارد، گرچه این «کلیدها» ساخته می‌شود، اما نمی‌تواند در سلول‌ها را باز کنند و به قند اجازه ورود دهند.

سلول‌ها در مراحل اولیه عارضه «مقاومت به انسولین» سلول‌ها پیام انسولین برای وارد کردن قند به درونشان را نادیده می‌گیرند؛ بنابراین لوزالمعده انسولین بیشتری تولید می‌کند تا سلول‌ها را مجبور به شنیدن این پیام و دادن اجازه ورود به قند خون کند وبه این ترتیب میزان قند خون طبیعی نگهداشته می‌شود. اما با گذشت زمان، این سلول‌ها حتی به میزان‌های بالاتر انسولین پاسخ نمی‌دهند، در نتیجه قند خون شروع به افزایش یافتن می‌کند.

افرادی که به این علت به طور مداوم قند خون بالا دارند یا مبتلا «پیش‌دیابت» (قند خون بالا است، اما به حد تعریف دیابت نمی‌رسد) یا دیابت نوع ۲ می‌شوند.

علت دقیق مقاومت به انسولین روشن نیست، اما عوامل خطرساز متعددی از جمله داشتن اضافه‌وزن یا چاقی یا سابقه خانوادگی دیابت نوع ۲ با این عارضه مربوط شده‌اند.

برخی از پژوهشگران گمان می‌کنند که بافت اضافی چربی در افراد دارای اضافه وزن ممکن است باعث ایجاد التهاب، استرس فیزیولوژیکی و تغییرات دیگری شود که به مقاومت به انسولین منجرمی‌شوند.

از طرف دیگر برخی از افراد بدون اینکه اضافه وزن داشته باشند، دچار مقاومت به انسولین هستند. در واقع ۱۰ تا ۱۵ درصد از افراد مبتلا دیابت نوع ۲ وزن طبیعی دارند.

بی‌حرکتی نیز یک عامل خطرساز برای مقاومت به انسولین است. بی‌حرکتی به این علت باعث مقاومت به انسولین می‌شود که بافت عضلانی بیش از هر بافت دیگری در بدن قند یا گلوگز مصرف می‌کند و عضلات پس از ورزش و فعالیت جسمی توانایی بیشتری در جذب و مصرف قند خون پیدا می‌کنند. افرادی که فعالیت جسمی کمی دارند، کمتر از این اثر سود می‌برند.

 افزایش سن نیز با مقاومت به انسولین مربوط شده است، زیرا افراد با افزایش سن توده عضلانی‌شان را از دست می‌دهند و بنابراین سلول‌های کمتری برای جذب مقدار‌های بالای قند خون باقی می‌مانند.

اغلب افرادی که در مراحل اولیه مقاومت به انسولین هستند، علائم ندارند و نمی‌دانند در مسیر دچار شدن به دیابت قرار دارند. پزشکان هم به جز در موسسات پژهشی نمی‌توانند مقاومت به انسولین یا به عبارت اختلال در حساسیت به انسولین را در افراد اندازه بگیرند.

پزشکان معمولا عارضه‌ی به نام «نشانگان متابولیک» را تشخیص می‌دهند که شامل قند خون بالا، کلسترول بالا، فشار خون بالا و زیادی چربی شکمی است.

بسیاری از افراد فقط هنگامی متوجه مشکلات سوخت‌وساز قند در بدنشان می‌شوند که علائم پیش‌دیابت یا دیابت نوع ۲ در آن‌ها آشکار می‌شود از جمله علامت سه‌گانه شناخته شده دیابت یعنی پرخوری، پرنوشی و پرادراری.

پزشکان ممکن است قند خون بالا را با ازمایش هموگلوبین A۱C تشخیص دهند که می‌تواند میزان میانگین قند خون یک فرا را در سه ماه گذشته اندازه‌گیری می‌کند یا قند خون ناشتا را اندازه بگیرند که نشان می‌دهند بدن شخص در طول ۸ ساعت گذشته به چه میزانی از کارآیی سوخت‌وساز گلوکز یا قند خون را انجام داده است.

منبع: خبرگزاری فارس

منبع: آفتاب

کلیدواژه: انسولین قند خون مقاومت به انسولین قند خون بالا دیابت نوع ۲ سلول ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۶۵۳۴۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آشنایی با پزشکی ترمیمی

به گزارش همشهری آنلاین، پزشکی ترمیمی از چند رویکرد اصلی برای درمان بیماری‌ها استفاده می‌کند که شامل این موارد می‌شوند:

یک - مهندسی بافت: این رویکرد شامل استفاده از سلول‌ها و مواد برای ایجاد بافت‌ها یا اندام‌های جدید است. از مهندسی بافت می‌توان برای ایجاد پیوند پوست، دریچه‌های قلب و حتی رگ‌های خونی استفاده کرد.

میلیون‌ها بیمار با نوعی از وسایل مهندسی بافت درمان شده‌اند، اما این رشته در مراحل ابتدایی خود است و موفقیت‌های اولیه عمدتاً در بازسازی بافت نرم بوده‌اند.

دو- سلول درمانی: این رویکرد شامل تزریق سلول‌های سالم به بدن برای ترمیم یا جایگزینی سلول‌های آسیب‌دیده است. سلول درمانی برای درمان بیماری‌های گوناگونی ازجمله سرطان، بیماری قلبی و دیابت استفاده می‌شود.

میلیون‌ها سلول بنیادی بالغ در بدن هر انسان یافت می‌شود. بدن ما از سلول‌های بنیادی به عنوان یکی از راه‌های ترمیم خود استفاده می‌کند. مطالعات نشان داده‌اند که اگر سلول‌های بنیادی بالغ برداشته‌شده و سپس در محل بافت بیمار یا آسیب‌دیده تزریق شوند، در شرایط مناسب بازسازی بافت امکان‌پذیر است.

این سلول‌ها را می‌توان از خون، چربی، مغز استخوان، پالپ دندان، ماهیچه‌های اسکلتی و سایر منابع جمع‌آوری کرد.

خون بند ناف منبع دیگری از سلول‌های بنیادی بالغ را فراهم می‌کند.

سه- ژن‌درمانی: این رویکرد شامل وارد کردن ژن به سلول‌ها برای درمان بیماری است. ژن‌درمانی هنوز در مراحل اولیه توسعه است، اما بالقوه می‌توان برای درمان طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها ازجمله اختلالات ژنتیکی و سرطان به کار برده شود.

چهار- دستگاه‌های پزشکی و اندام‌های مصنوعی: اگر اندام شما خیلی ازکارافتاده است و نیاز به تعویض دارد، پزشکان معمولاً پیوند عضو را توصیه می‌کنند. اما یافتن اهداکنندگان عضوی که مناسب هستند دشوار باشد و اغلب زمان زیادی می‌برد. در حالی که ممکن است زمان زیادی در اختیار بیمار نباشد.

در این موارد، پزشکی ترمیمی از مهندسی و رباتیک برای ارائه فناوری‌ها و ماشین‌هایی برای حمایت از اندام‌های ازکارافتاده استفاده می‌کند. به‌عنوان‌مثال، پزشک شما می‌تواند یک دستگاه کمک بطنی (VAD) (پمپ قلب) را در بدن قرار دهد.

تاثیرات پزشکی ترمیمی بر درمان‌های آینده

پزشکی ترمیمی با استفاده از این راهبردها می‌تواند در آینده این تأثیرات را در درمان‌ها ایجاد کند:

بازسازی بافت‌ها و اندام‌ها: یکی از امیدوارکننده‌ترین کاربردهای پزشکی ترمیمی توانایی بازسازی یا مهندسی بافت‌ها و اندام‌ها برای پیوند است. این به طور بالقوه می‌تواند کمبود اندام‌های اهداکننده را برطرف کند و نیاز به داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی پس از پیوند را کاهش دهد، زیرا اندام‌های بازسازی‌شده از سلول‌های خود بیمار به دست می‌آیند

سلول درمانی: پزشکی ترمیمی از سلول‌های بنیادی و سایر سلول‌های تخصصی برای درمان بیماری‌ها و آسیب‌های گوناگون استفاده می‌کند. به عنوان مثال، از سلول‌های بنیادی می‌توان برای بازسازی ماهیچه‌های آسیب‌دیده قلب پس از حمله قلبی، ترمیم آسیب‌های نخاعی یا درمان بیماری‌های خودایمنی مانند ام‌اس و دیابت نوع 1 استفاده کرد.

ژن‌درمانی: پزشکی ترمیمی همچنین می‌تواند از استفاده از شیوه‌های ژن‌درمانی برای اصلاح یا ترمیم ژن‌های معیوب مسئول اختلالات ژنتیکی استفاده کند و به‌این‌ترتیب منجر به ایجاد درمان‌های جدیدی برای بیماری‌هایی مانند فیبروز کیستیک، هموفیلی و برخی سرطان‌های ارثی شود.

پزشکی شخصی‌ شده: رویکردهای پزشکی ترمیمی را می‌توان برای بیماران منفرد طراحی کرد و از سلول‌ها و اطلاعات ژنتیکی خود آنها استفاده کرد. این کار می‌تواند منجر به ایجاد درمان‌های شخصی‌تر و مؤثرتر با عوارض جانبی کمتر شود.

بهبود زخم و ترمیم بافت: روش‌های پزشکی ترمیمی می‌توانند روند بهبود زخم و ترمیم بافت را تسریع کنند. به عنوان مثال، درمان با سلول‌های بنیادی یا داربست‌های بیومتریال (مواد زیستی) می‌تواند برای تقویت بازسازی پوست، استخوان یا غضروف پس از جراحات یا سوختگی استفاده شود.

مدل‌سازی بیماری و ساخت دارو: سلول‌های بنیادی و سایر شیوه‌های پزشکی ترمیمی را می‌توان برای ایجاد مدل‌های بافت انسانی برای مطالعه فرآیندهای بیماری و آزمایش داروهای جدید مورد استفاده قرار داد. این کار به طور بالقوه ساخت داروهای جدید را تسریع می‌کند و نیاز به آزمایش حیوانی را کاهش می‌دهد.

کد خبر 849840 منبع: همشهری آنلاین برچسب‌ها خبر مهم مجله مفاهیم پزشکی پزشکی